That's That

' Interrupted Girl' στο πλευρό της A. Jolie. ' Don't say a word' δίπλα στον M. Douglas. ' 8 Mile ' με τον Eminem. ' Just Married ' με τον Asthon Kutcher. Όπως και το ' Sin City','Dead Girl', 'Happy Feet ' και ' Deadline ' είναι κάποιες από τις ταινίες που πρόλαβε να γυρίσει η Brittany Murphy . Αδύνατη, ξανθιά με έντονο σεξαπίλ και χαρακτηριστικό γρέζι στην φωνή. Με αργά και σταθερά βήματα δημιούργησε το δικό της κοινό στον κινηματογράφο χωρίς εκκεντρικότητες. Έμοιαζε σαν ένα τρεμάμενο φύλο που έκρυβε μια πραγματική φλόγα μέσα της. Μπορεί στο box office να μην είχε κάνει ακόμα αίσθηση αλλά οι ταινίες της έχουν διάρκεια και ήταν συνεργασίες με εξίσου μεγάλα ονόματα. Στο σύντομο πέρασμα της στον κινηματογράφο κατάφερε και άφησε ένα χαρακτηριστικό δείγμα δουλειάς και προσωπικής υπογραφής. Πνευμονία και ένας συνδυασμός φαρμάκων κατά πως φαίνεται στέρησαν από όλους μας, ίσως, την νέα Julia Roberts. 1977-2009

Τα φώτα σβήνουν.  Τα ρολά των μαγαζιών πέφτουν και κλειδώνονται. Ο κόσμος επιστρέφει στα σπίτια του για τον επίλογο της ημέρας. Οι δρόμοι ερημώνουν. Η φασαρία ενός καθαριστικού μηχανήματος του Δήμου είναι το μόνο που ακούγεται από μακριά. Ο μανάβης τσεκάρει την κλειδαριά, βήχει, σκεπάζει το λαιμό του με το παλτό του και τρέχοντας φεύγει για να προλάβει το τελευταίο τραμ. Το μανάβικο σκοτεινό. Μόνο το φως από το ψυγείο που υπάρχει στο βάθος διαλύει κάπως τις σκιές. Μπροστά από αυτό το φως περνάει μια φιγούρα που μόνο από το ρυθμικό βηματισμό της μπορεί κανείς να καταλάβει ότι κάτι κουβαλάει, ένα κάποιο βάρος. Κατευθύνεται προς την τζαμαρία του μαγαζιού, την πρόσοψη. Όσο πλησιάζει την τζαμαρία, ακούγεται μια συνομιλία. Στην αρχή είναι ψίθυροι αλλά έπειτα οι φωνές δυναμώνουν. - ''Μα, επιτέλους κάθε φορά πρέπει να κλέβεις?'' λέει μια φωνή που θυμίζει θρόισμα φύλλου. - ''Άκου π-ποίος μιλάει τ-τώρα. Αυτός π-που κάτω από την λέξη κλόπ-πη, έχουν την μούρη του.'...

Εσύ Είσαι? Γιατί  δεν θυμίζεις  σε  τίποτα   από  τα παλιά. Έχει  το τέλος, νέα  αρχή ? Εσύ   είσαι ? Χάθηκες  και δεν έμεινε   παρά  μια σιωπή. Γιατί  να χάνω να   κάθε  σημαντική στιγμή ? Εσύ Είσαι? Μου θυμίζεις όλα τα γιατί αλλά ποτέ την αρχή. Τι σου έκανε ο πόνος που δεν γιάτρεψε ο χρόνος? Εσύ   είσαι ? Ήθελες λύση δίχως λογική Ειλικρινά , εσύ   είσαι   εκεί ?

Μια θεατρική σκηνή με πιστούς θαυμαστές είναι το Θέατρο του Νέου Κόσμου . Τρεις σκηνές και επί το πλείστον έργα και ηθοποιοί που απευθύνονται σε ένα όχι τόσο εμπορικό κοινό. Είναι αυτό που λένε στην πιάτσα, το θέατρο από μόνο του είναι το όνομα που φέρνει το κόσμο. Παραστάσεις όπως η ' Κατσαρίδα ' ή το ' Εχθροί  εξ Αίματος ' γεννήθηκαν και αγαπήθηκαν εκεί. Στην ιστορική συνέχεια αυτών των παραστάσεων, τουλάχιστον με γνώμονα την επιτυχία, ανήκει και η παράσταση που παίζεται αυτή την στιγμή στο θέατρο. Μιλάμε για το ' Σφαγείο '. Στην μικρή σκηνή, των πενήντα θέσεων, αμέσως δημιουργεί ένα κλίμα πιο προσωπικό. Η μουσική και τα σκηνικά δένουν πριν καν ξεκινήσει η ίδια η παράσταση. Το κείμενο είναι έντονο, ειλικρινές, εύστοχο και αρκετά δυσάρεστο σε κάποια σημεία. Τρία αδέλφια στην δίνη του πολέμου, μπερδεύονται με τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν και όλα στην ζωή τους γίνονται άνω κάτω. Ο τίτλος μπορεί να σε προδιαθέτει για σκηνικό αλά Hostel άλλα δεν είναι έτσι....

Περπατάω μόνος. Ο δρόμος είναι άδειος και σκοτεινός. Είναι μέρα ή νύχτα? Δεν μπορώ να καταλάβω. Ο ουρανός μουντός. Ένα γκρίζο χρώμα που σε κάνει να ανησυχείς χωρίς να μπορείς να καταλάβεις γιατί.  Τα κτήρια φαίνονται άδεια και τα αυτοκίνητα σε αχρηστία για καιρό. Σιωπή. Λες και όλα έχουν σταματήσει. Γύρω μου έχει παγωνιά αλλά δεν νιώθω κρύο. Κατηφορίζω και αναγνωρίζω το κτήριο μπροστά μου. Είναι το γυμνάσιο που πήγαινα ή μήπως όχι? Η μνήμη μου είναι μπερδεμένη, λες και δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια. Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και μένει ένα κενό στην θέσεις τους. Προσπαθώ να θυμηθώ. Την ίδια ώρα μια σκιά εμφανίζεται στην γωνία. Πλησιάζω. Σταματάω. Στέκομαι και παρατηρώ. Κάτι μου είναι γνώριμο σε αυτή την σκιά. Προχωρώ και όσο πηγαίνω πιο κοντά αυτή η σκιά παίρνει σχήμα, χρώμα. Σχηματίζεται το πρόσωπο, τα μαλλιά ξεχωρίζουν και κάτι κρατάει στα χέρια. Έναν φάκελο. Έπειτα η σκιά παίρνει την μορφή αυτής που θυμάμαι να είναι η καθηγήτρια των αγγλικών μου τοτε. Μια συμπαθητική γυνα...

Ας είναι αυτό το 1ο κείμενο μου. Ένα  κλασσικό έργο με έναν ηθοποιό-κράχτη σε ένα σκηνικό που λίγο πολύ κόστισε πενήντα ευρώ, κάποια φώτα και στήθηκε η παράσταση. Μόνο που σε μια παράσταση με επαγγελματιες ηθοποιούς περιμένεις  κάτι περισσότερο από μια απλή ξεπέτα. Πόσο μάλλον οταν είναι φανερό ότι αφού η παράσταση ήταν  ήδη προπληρωμένη κάποιοι από αυτούς νομίζουν ότι σου κάνουν χάρη που είναι εκεί. Κρατώ  την συμβουλή ενός φίλου - κριτικού θεάτρου - που μου είχε πει ότι η κριτική που κάνεις πρέπει απλά να  είναι γνώμη σου πάνω σε ένα θέμα. Έτσι και εγώ θα πω την γνώμη μου πάνω σε μια παράσταση στην οποία ήμουν θεατής. Ήταν  μόλις η δεύτερη ...