Θέατρο Review: Σφαγείο

Μια θεατρική σκηνή με πιστούς θαυμαστές είναι το Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Τρεις σκηνές και επί το πλείστον έργα και ηθοποιοί που απευθύνονται σε ένα όχι τόσο εμπορικό κοινό.

Είναι αυτό που λένε στην πιάτσα, το θέατρο από μόνο του είναι το όνομα που φέρνει το κόσμο.
Παραστάσεις όπως η 'Κατσαρίδα' ή το 'Εχθροί  εξ Αίματος' γεννήθηκαν και αγαπήθηκαν εκεί.

Στην ιστορική συνέχεια αυτών των παραστάσεων, τουλάχιστον με γνώμονα την επιτυχία, ανήκει και η παράσταση που παίζεται αυτή την στιγμή στο θέατρο. Μιλάμε για το 'Σφαγείο'.

Στην μικρή σκηνή, των πενήντα θέσεων, αμέσως δημιουργεί ένα κλίμα πιο προσωπικό.
Η μουσική και τα σκηνικά δένουν πριν καν ξεκινήσει η ίδια η παράσταση.

Το κείμενο είναι έντονο, ειλικρινές, εύστοχο και αρκετά δυσάρεστο σε κάποια σημεία.

Τρία αδέλφια στην δίνη του πολέμου, μπερδεύονται με τις αποφάσεις που πρέπει να πάρουν και όλα στην ζωή τους γίνονται άνω κάτω.

Ο τίτλος μπορεί να σε προδιαθέτει για σκηνικό αλά Hostel άλλα δεν είναι έτσι.

Οι ηθοποιοί:

- Μιχάλης Οικονόμου, κάτοχος του βραβείου Δημήτρης Χορν. Στην παράσταση ως ο μεγάλος αδελφός καλείται να διαχειριστεί έναν ρόλο δύσκολο. Οι θεατές θα τον ξεχωρίσουν αμέσως γιατί έχει στιγμές που προκαλείτε το συναίσθημα έντονα. Άρτιος, εάν και από την μέση και μετά ξετυλίγονται οι δυνατότητες του.

- Γιώργος Παπαγεωργίου, ο γιος της Φ. Κομνηνού. Στο έργο έχει τον ρόλο που θα είναι ο πιο συμπαθητικός στους περισσότερους θεατές. Αρκετές στιγμές διακρίνει κανείς μια αμηχανία στο παίξιμο που κάποιοι μπορεί να την χαρακτηρίσουν ως αδυναμία και δείγμα κακής ερμηνείας. Μπορεί να δείχνει τα συναισθήματα του ρόλου αλλά φαίνεται ότι δεν τα βιώνει και ότι απλά τα δείχνει εξωτερικά.

- Ορέστης Τζιόβας, ίσως ο πιο αναγνωρίσιμος ανάμεσα τους. Ο μικρός αδελφός της παράστασης που εύκολα το κοινό συντάσσεται μαζί του για όλα αυτά που βιώνει. Υποκριτικά όμως είτε είναι άψογος είτε πραγματικά δεν ξέρει τι να κάνει με το σώμα του πάνω στην σκηνή. Επειδή ο ρόλος του αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε επιλογές, καταστάσεις και αποφάσεις ή έχει βρει έναν τρόπο να μας τον μεταφέρει σωματικά ή απλά δεν υπάρχει ο ρόλος στην σκηνή και είναι ξεκάθαρα ο εαυτός του.

Δες εδώ.