Άρθρο 14

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι εδώ και καιρό μέρος της ζωής μας.

Όλοι μας αφήνουμε το ίχνος μας πια στο διαδίκτυο. Το προφίλ μας γίνονται ημερολόγια και μάρτυρες του τι ζήσαμε, πότε και πως.

Όμως πλέον είναι και η απόδειξη ότι ζήσαμε. Όπως η @trappedatmydesk ή κατά κόσμον Αμάντα.

Σαν όλες τις κοπέλες της ηλικίας της, η Αμάντα, δημοσίευε συχνά στο twitter πράγματα από την καθημερινότητα της, τις απόψεις της και ότι ζούσε στον πραγματικό κόσμο. Οι ακόλουθοι της ζούσαν μέσα από τον υπολογιστή τους, ολόκληρη την ζωή της.

Τα tweet της είχαν ως περιεχόμενο για το πως είναι η ζωή στην περιοχή που μετακόμισε λόγω δουλειάς ή ότι ο κόσμος την κοιτάει παράξενα γιατί είχε goth στοιχεία στην εμφάνιση της ή ότι εγκλωβίστηκε στο ασανσέρ και το αφεντικό της την ρωτάει που είναι.

Μια μέρα ενημέρωσε στο twitter ότι ο γιατρός της ήθελε να την δει από κοντά.
Η ίδια έγραψε σχετικά:

''Όταν θέλει να σε δει ο γιατρός σου από κοντά, αυτό πότε δεν είναι για κάλο έτσι?''

Η διάγνωση ήταν καρκίνος στον εγκέφαλο ή advanced glioblastoma multiforme.

Από εκείνη την στιγμή και έπειτα τα tweet της άλλαξαν και η ίδια δήλωσε ότι έπρεπε να πάρει γρήγορες αποφάσεις για την ζωή της, μιας και είχε μόλις τρεις μήνες ζωής.

Δυο μήνες έμεινε εκτός. Ταξίδεψε στην Κεντρική και Λατινική Αμερική. Επέστρεψε και έγραψε τις εντυπώσεις της στο twitter.
Έπειτα αρρώστησε, έγραψε ότι έπρεπε να βρει την δύναμη να μιλήσει με την μητέρα της, ύστερα από πέντε χρόνια.
Την ίδια ώρα, έδωσε την συμβουλή της σε όλους μας:

''Δεν πρέπει να κρατάτε κάκια σε κανέναν.
Να νοιάζεστε ο ένας για τον άλλον.
Η ζωή είναι υπερβολικά μικρή''.

Ένα tweet που έλεγε ότι θα ξανά πήγαινε στο νοσοκομείο αλλά ότι όλα ήταν καλά και μετά από πέντε μέρες ο αδερφός της ενημέρωσε ότι η αδερφή του είχε καταλήξει.

Οι ζωές μας, έστω και εάν απείχαν σε απόσταση, ήταν κοντά μέσα του διαδικτύου. Αυτή η βιαστική παραμονή της στην ζωή μας έμαθε πιο πολλά μέσα σε λίγα tweet από όσα θα βιώσουν κάποιοι από εμάς.