Άρθρο 22

Η είδηση ήταν κάπως έτσι:

Φοιτητής είκοσι-δύο χρονών έχασε τις αισθήσεις του και κατέληξε μέσα στο υπεραστικό λεωφορείο του ΚΤΕΛ για Αθηνα.

Έλα όμως που δεν ήξερα ότι ήσουν εσύ.
Το διάβασα στο fb από αναρτήσεις κοινών φίλων και δεν το πίστευα.

Το FACEBOOK έχει κατηγορηθεί παγκοσμίως για αποξένωση αλλά η τραγική ειρωνεία ήταν μέσω αυτής εγώ σε γνώρισα.

Μια ανάρτηση μου, μια ερώτηση σου και κατάλαβα πως γίνεται κάποιοι άνθρωποι να έχουν έναν ισχυρό δεσμό φιλίας που παραμένει όμως διαδικτυακός ως προς την επικοινωνία.

Δεν θα το ισχυριστώ ότι ήμουν κολλητό σου ή δεν θα αφηγηθώ ιστορίες από το μυαλό μου μόνο και μόνο για να δείξω ας ξέρω και ότι έχουμε μοιραστεί τόσα πολλά.
Πιο πολύ γράφω αυτό το κείμενο για να δώσω χρόνο στο μυαλό μου να σκεφτεί πως γίνεται να μην υπάρχεις πια.
Έχασες τις αισθήσεις σου και ξαφνικά, δεν υπάρχεις.

Στην τελευταία σου ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα είχες αποθανατίσει την ολοκλήρωση των σπουδών σου και την μετακόμιση σου από την Πάτρα στον τόπο καταγωγής σου.
Ήταν 22 Μαρτίου και είχες όλη την ζωή μπροστά σου.

Τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν μου είπες χρόνια πολλά στα γενέθλια μου.
Τελευταία φορά μιλήσαμε για να βρεθούμε στην Πάτρα αλλά δεν μπορέσαμε να το συγχρονίσουμε.
Όλο κανονίζαμε και όλο κάτι τύχαινε.
Η τελευταία σου ερώτηση προς εμένα ήταν για έναν φίλο σου και σε ποια δραματική σχολή να πάει.

Η λατρεία σου για την Φουρέιρα, ήταν η αφορμή για να γνωριστούμε.
Διάβασες κάτι στο σε αυτό το blog και ήθελες να μου κοινοποιήσεις την τρέλα σου για την Ελένη. Με διόρθωνες και να είσαι σίγουρος τώρα πια δεν θα ξαναγράψω ποτέ ξανά την Φουρέιρα ως Φουριέρα.
Τουλάχιστον κατάφερες και βρέθηκες on stage μαζί της στα περσινά Mad Music Awards και είχες τρελαθεί από την χαρά σου.

Κλαίω αγόρι μου, για αυτά που πρόκειται να χάσεις και τα περιμένεις πως και πως για να τα ζήσεις.
Όταν έγραφες ''T.H.E  E.N.D'' κάτω από την τελευταία σου ανάρτηση, που να ήξερες ότι θα ήταν προ οικονομία για την ίδια σου την ζωή.