Άρθρο 21 | Η Τέχνη του Ανδρεοσόπουλου

''H Τέχνη δεν χρειάζεται να την κατανοήσεις αλλά να την βιώσεις''

Μια φίλη μου έστειλε τις προάλλες αυτό:

''Σε ένα σεμινάριο με θέμα την Τέχνη ως κοινωνικό-πολιτική δραστηριότητα διακριθεί ένας νέος εικαστικός με το όνομα Δημήτρης Ανδρεοσόπουλος. 

Συμμετείχε με το έργο του που είχε ως προσανατολισμό την ειλικρίνεια και τον δυναμισμό της επαναστατικής και χαοτικής φύσης του ερωτισμού, το οποίο αποσκοπεί σε μια ατομική (και μετέπειτα συνολική) εσωτερική αφύπνιση υποστηρίζοντας πως το εν λόγω έργο του, είναι ένας τρόπος ''απελευθέρωσης και διαμαρτυρίας έναντι σε έναν κόσμο και πολιτισμό που είναι ακόμα απολίτιστοι και βάρβαροι''.

Πως όμως αυτός ο καλλιτέχνης θα αφυπνίσει όλους εμάς και θα διαμαρτυρηθεί για την απολίτιστη και βάρβαρη κοινωνία που ζει;

Η χρήση κάτουρου και μαύρου λαδιού είναι ότι πρέπει για αυτόν.

Αυτά ήταν τα υλικά που χρησιμοποίησε για να αποτυπώσει αυτό που ήθελε.

Η συλλογή του υπό τον τίτλο Κωλογραφίες είναι κάτι ''άμεσο, ειλικρινές και εμπεριέχει μια απλότητα και βάθος στην φιλοσοφία τους'' όπως σχολίασαν κάποιοι ειδήμονες.

Ο ίδιος, τονίζει:

''Το πινέλο στο πρωκτό είναι το σύμβολο των κωλογραφιών και είναι τριπλής σημασίας.

Ήταν ένας δυναμικός και παράλληλα απλός (ότι έβαλε το πινέλο στο κώλο του?) 

και άμεσος τρόπος να γράψω πάνω στον καμβά ενεργοποιώντας ολόκληρο το σώμα μου, 

δίχως όμως να έχω πλήρη ή ενσυνείδητο έλεγχο όπως συμβαίνει με το χέρι 

ή με κάποιον που εξασκεί τη ζωγραφική με το στόμα ή πόδι.

H ψυχή υποτάσσει όλη την ύλη με το σκήπτρο-πινέλο σε ένα σπαστικό χορό 

ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει το είδωλο της, στην ευτυχή αντανάκλαση της στον καμβά.

Ο σεξουαλισμός που εκπνέει το πινέλο στο κώλο αποτελεί ένα είδος αντίδρασης 

και διαμαρτυρίας προς μια εικαστική και κοινωνική νόρμα που κοχλάζει έναντι [...] 

σε έναν κόσμο και πολύτιμο που είναι ακόμα απολίτιστοι και βάρβαροι.

Είναι μια στιγμιαία αφύπνιση την οποία ίσως μπορεί κανείς, 

ανάλογα το πνευματικό του επίπεδο να βιώσει διαλογιζόμενος πάνω σε μια από τις κωλογραφίες μου. 

Την Τέχνη την βιώνουμε δεν την καταλαβαίνουμε.''

Με λίγα λόγια:

Έχουμε έναν που την δική του προσωπική ευχαρίστηση με το πινέλο την αποκαλεί σπαστικό χορό και καταλήγει με κάτουρο και μαύρο λάδι, να το αποκαλεί τέχνη και μάλιστα να παίρνει έπαινο από κάποια ξένη χώρα για όλο αυτό.

Συν εάν δεν το αντιλαμβάνεσαι όλο αυτό ως τέχνη, τότε απλά δεν είσαι του ίδιου πνευματικού επιπέδου με τον καλλιτέχνη. 

Παρακάτω κάποιες από τις δουλείες του: 

'Το τελευταίο ξεπαρθένεμα' | 'Βασιλική Ηδονή' | 'Πρωκτική Εισβολή' | 'Πρωκτικό Μήκος'