Άρθρο 12

Καλοκαίρι του 2003

Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν social media, η πόλη φιλοξενούσε έναν καλλιτέχνη που ήδη είχε κάνει αίσθηση με μόλις δυο δισκογραφικές δουλείες. Μιλάω για τον Μιχάλη Χατζηγιάννη.

Την συναυλία άνοιγε η Δέσποινα Ολυμπίου και αυτός ήταν έπειτα στην σκηνή για τουλάχιστον δυο ώρες.

Εκείνη η συναυλία ήταν μια τις καλύτερες εφηβικές αναμνήσεις μου.

Καλοκαίρι του 2013

Χωρίς να το προσέξω είχα να δω τον Χατζηγιάννη να τραγουδάει ζωντανά για μια ολόκληρη δεκαετία.

Οι κερκίδες ήταν γεμάτες, όχι ασφυκτικά, ενώ στην αρένα μέχρι και τα πρώτα τραγούδια η εικόνα ήταν κάπως έτσι:

Υπήρχαν αρκετοί μαθητές στο κοινό και δεν ξέρω εάν ήταν για τον Μιχάλη ή τον Μηδενιστή που έκανε εμφάνιση μαζί του.
Παράδειγμα, η κοπέλα που καθότανε μπροστά μου με ρώτησε αν έχω ξανά βρεθεί σε συναυλία του Χατζηγιάννη και όταν της απάντησα ναι αλλά και το πότε, μου είπε:

- Kαι εγώ. Καλά δεν γινότανε χαμός τότε μπροστά από την σκηνή?

Ξεκινάει με το τραγούδι 'Η αγάπη δυναμώνει', το οποίο είναι αρκετά καινούργιο και το μισό κοινό δεν το ξέρει. Κάπως αδιανόητο αυτό για τραγούδι του Χατζηγιάννη.
Άλλοτε, τα τραγούδια του τα ήξεραν όλοι απ' έξω αμέσως και σε εποχές που δεν υπήρχε καν το youtube.

Αρκετά βαρύς σκηνικά, δύσκαμπτος ενώ βράχνιαζε σχετικά εύκολα.
Όταν έφτασε στα παλαιότερα τραγούδια του, το κοινό ζεστάθηκε και κάποιοι κατηφόρισαν κοντά στην σκηνή.
Μια χλιαρή πρώτη ώρα που άλλαξε τελείως δυναμική όταν εμφανίσθηκε ο Μηδενιστής.
Φυσικά, η χημεία μεταξύ τους δεν υπήρξε ποτέ και ήταν αρκετά ξεκάθαρο αυτό σε όλους.

Βλέπεις, ο Μιχάλης, για αρκετά χρόνια ήταν τόσο δυνατό όνομα που δεν χρειαζόταν κάποιον για να ενισχύσει τις συναυλίες του. Τώρα, ποίος ξέρει αν χωρίς τον Μηδενιστή είχε λιγότερο κόσμο.

Αυτό γίνεται ακόμα πιο αισθητό αφού τα τελευταία χρόνια δεν σταματάει να ακυρώνει εμφανίσεις όπως με την Μπάμπαλη αλλά και στην Ακτή Πειραιώς.
Μπορεί η αθηναϊκή νύχτα να μην ήταν ποτέ στα φόρτε του αλλά οι συναυλίες ήταν πάντα το πεδίο του, εκεί γέμιζε στάδια με ευκολία.

Μάλλον πληρώνει ότι κάηκε η εικόνα του σχετικά νωρίς.

Η αρχή του ήταν σκέτος θρίαμβος.

Με άλμπουμ όπως το 'Παράξενη Γιορτή' αλλά και η καθολική επιτυχία με το 'Κρυφό Φιλί'. 

Έπειτα βρήκε το τραγούδι/υπογραφή του. Αυτό ήταν το 'Αν μου Τηλεφωνούσες'.

Ακολουθεί το 'Ακατάλληλη Σκηνή', κερδίζει βραβεία, κάνει επιτυχημένες συναυλίες τις οποίες κυκλοφορεί σε ένα live cd.

Κάπου εκεί φτάνει στο πικ της καριέρας του.

Πολλά τραγούδια του ''ντύνουν'' πολλές και διαφορετικές διαφημίσεις όπως το 'Χέρια Ψηλά', 'Όνειρο Ζω', 'Όλα ή Τίποτα', 'Πιο Πολύ' και άλλα που το κοινό ακούει σε σημείο κορεσμού.
Πρόσθεσε ακόμα ένα live άλμπουμ όπως και ένα studio άλμπουμ πριν καλά καλά το κοινό μπορέσει να αφομοιώσει το προηγούμενο. 

Μέσα στο χαμό των κυκλοφοριών, βγάζει ακόμα ένα που ουσιαστικά είναι αφιέρωση στους συνθέτες που βοήθησαν να γίνει αυτό που ήταν αλλά που κανείς δεν πρόσεξε.

Κάπου εκεί σημειώνεται μια τεράστια αδικία από μέρους των Mad Music Awards αφού τον βραβεύουν με αρκετά βραβεία χωρίς να έχουν αντίκρισμα, μόνο και μόνο για να παραστεί στην βραδιά και να ερμηνεύσει το 'Το Καλοκαίρι Μου'.

Το μόνο αξιοπρεπές single που είχε κυκλοφορήσει για αρκετό καιρό.

Από εκείνη την στιγμή ο Χατζηγιάννης έβγαζε άλμπουμ που δεν είχαν καμία σχέση με την ανταπόκριση των περασμένων αλλά είχε μια αδικαιολόγητη στήριξη από το Mad.

Ένας καλλιτέχνης που το κοινό του μάθαινε τα τραγούδια του αμέσως και ο ίδιος ήταν ιδιαίτερα φειδωλός στις συνεντεύξεις του έχει καταλήξει οι θαυμαστές του να μην προλαβαίνουν τα τραγούδια και ο ίδιος να γίνεται μαϊντανός όσο αφορά τα προσωπικά του.