Άρθρο 5

Για τα δεκαπέντε χρόνια από το θάνατο της Βουγιουκλάκη, θα αναφέρω κάποια πράγματα που έμαθα μέσω της Ρ. Σώκου.

- Ποτέ δεν εμφανιζόταν χωρίς μακιγιάζ.

Ακόμα και στο κόσμο που περίμενε για ένα αυτόγραφο μετά την παράσταση, έμπαινε στο καμαρίνι, έβγαζε το μακιγιάζ της παράστασης και βαφόταν ξανά από την αρχή.

Μην μπει καμιά γυναίκα μέσα και πει: 'Να, έχει και αυτή τις κακές της μέρες'

- Πάντα ήταν η τελευταία που έφευγε από την πρόβα ενώ είχε τον έλεγχο για όλα.
Τα φώτα στην παράσταση ήταν προσεκτικά τοποθετημένα για κάθε της κίνηση. 

Αν κάτι άλλαζε στην σκηνοθεσία, έπρεπε να αλλάξουν όλα τα φώτα από την αρχή.

- Δεν είχε αντιπάθεια με την Καρέζη.

Η μια βοηθούσε την άλλη.

Ήθελε η Καρέζη να πηγαίνει καλά στο θέατρο ώστε να έχει υγιή ανταγωνισμό.

Μια φορά είχε φέρει έναν ξένο σκηνοθέτη να αναλάβει την παράσταση που θα ανέβαζε.

Ενώ ήταν όλα έτοιμα, μια μέρα πριν από την πρεμιέρα μάζεψε όλο το θίασο γύρω της στο φουαγιέ και τους είπε να ξεχάσουν ότι τους είχε πει ο σκηνοθέτης και να κάνουν αυτό που θα τους πει αυτή..

Το αποτέλεσμα ήταν στην πρεμιέρα ο σκηνοθέτης να αρνείτο να εμφανιστεί στο κοινό πριν την παράσταση και η Βουγιουκλάκη να επιστρατεύει την Σώκου για να μαζέψει τα αμάζευτα.

Κάτι τελευταίο και ενδεικτικό της ετοιμότητας και του πόσο επαγγελματίας ήταν η ίδια:

Στην παράσταση με τον Γιάννη Φέρτη - ο λόγος για το Νυφικό Κρεβάτι - όλοι είχαν την έξαψη του να δουν τη φοράει, πως θα έχει τα μαλλιά της ,αν φαίνεται ότι περνάει ο χρόνος από πάνω της.

Τρία κουδούνια. Κόκκινη αυλαία. 

Βγαίνει εκείνη, προκαλώντας αναμονή στο κοινό μιλάει απ' το παρασκήνια.

Χειροκροτούνε μέχρι να σπάσουν οι παλάμες τους.

Ξαφνικά στέκεται στο κέντρο της σκηνής και τους λέει ότι ο κύριος Φέρτης αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας και δεν μπορεί να εμφανιστεί.

Όμως η ίδια θα παρουσιάσει το έργο μόνη της.

''Μα πως?'' αναρωτιούνται όλοι αφού παίζουν δυο ηθοποιοί.

Η Αλίκη τους ενημερώνει πως οποίος δεν θέλει να δει την παράσταση με την συγκεκριμένη έκτακτη μορφή, μπορεί να πάει στο ταμείο να εξαργυρώσει το εισιτήριο είτε εκείνη την στιγμή είτε μέχρι το τέλος, αν δεν μείνει ικανοποιημένος.

Αρχίζει και τους διηγείται όλο το έργο σε πρώτο πρόσωπο, σαν αναμνήσεις, αλλάζει κοστούμια, περούκες και διαθέσεις.

Μονό με την φωνή και το σώμα της, απευθύνεται σε έναν αόρατο σύζυγο, κλαίει, γελάει, ζηλεύει, γερνάει μπροστά στα μάτια των θεατών.

Όταν η παράσταση τελείωσε, όρθιοι όλοι χειροκροτούν και φώναζαν ''μπράβο''.

Κάνεις δεν εξαργύρωσε το εισιτήριο του εκείνο το βράδυ.