Προσωπικό Δύο

Σταγόνα.
Σταγόνα βροχής που καθρεφτίζει με την βοήθεια του ηλίου το ουράνιο τόξο, δεν υπήρξε.
Μαύρα, πυκνά σύννεφα ''συντρόφευαν'' τον ουρανό.
Ματωμένες καρδιές τον αγνάντευαν αλλά αυτός δεν υποχωρούσε.
Δεν έδινε την ευκαιρία για ένα ''εύκολο'' ταξίδι..

Μουντός καιρός με σκυθρωπούς ανθρώπους.
Βήματα σε πλακάκια, χαραγμένα από τις κακουχίες των χρόνων.
Η φλόγα ενός κεριού που τρεμοπαίζει από τον αέρα της ανοιχτής πόρτας.
Μυρωδιά λουλουδιών.

Άχρωμων λουλουδιών που σκορπούν αντί για την μυρωδιά της άνοιξης, την μυρωδιά της αναπόφευκτης μοίρας.

Ένα δάκρυ πέφτει από τα μάτια και το χέρι δεν υπακούει για να το σκουπίσει.
Ένα μαντήλι μουσκεμένο χέρι με χέρι θα βρεθεί στο μάτι αυτού που νοσταλγεί.
Κίνηση, άρνηση και πάλι από την αρχή.

Περπατάς.
Το κεφάλι κενό
Ακολουθείς τον κόσμο αλλά ο δρόμος φαίνεται άδειος.
Βουητό στα αυτιά.
Δόνηση στο κορμί.
Λυγμός και πάλι από την αρχή.

Από το σπίτι στην εκκλησία και ξαφνικά στο λεωφορείο.
Πως βρέθηκα εκεί?
Εισιτήριο?
Ναι, εδώ κάθομαι.
Που ήμουνα πριν?
Μαύρο.

Εγώ κλαίω?

Γιατί?

Μόνο σ'αγαπώ να πω αλλά δεν είσαι πια εκεί.