Θέατρο Review: Το Τρίτο Στεφάνι

Στο θέατρο μια καλή παράσταση λένε πηγαίνει από στόμα σε στόμα.

Δεν χρειάζεται πολύ και ακριβή διαφήμιση.

Αρκεί να έχεις το κοινό με το μέρος σου.

Στην θεατρική σκηνή του Ρεξ/Κοτοπούλη, φέτος ανεβαίνει το 'Τρίτο Στεφάνι' του Ταχτσή.

Σε σκηνοθεσία του Σταμάτη Φασουλή.

Μια παράσταση που διαρκεί πάνω από τρεις ώρες.

Με το τέλος της παράστασης, για εκείνα τα πρώτα λεπτά, νομίζεις ότι έχεις μεταφερθεί στην Αθήνα του '50 ή '60. 

Είναι τέτοια η δύναμη της αφήγησης που χάνεις την αίσθηση του χρόνου.

Το μυθιστόρημα του συγγραφέα είναι μια αναφορά σε μια πόλη, χώρα και εποχή που έχει αλλάξει πια ριζικά και έχουν απομείνει παρά ελάχιστα για να την θυμίζουν. Όπως και η τηλεοπτική σειρά του '90, είναι μια καταγραφή μια ζωής που μοιάζει μακρινή πια για όλους μας.

Στην σκηνή πάνω βρίσκεται η Φιλαρέτη Κομνηνού.

Η οποία έμαθε τον ρόλο μέσα σε μια μέρα πριν την πρεμιέρα, μιας και ήταν αντικατάσταση της τελευταίας στιγμής. 

Παρά την δυσκολία του ρόλου, η Κομνηνού έδωσε πνοή σε μια Νίνα με ευκολία και μαεστρία.

Ακόμα πιο δύσκολη δουλεία ήταν αυτή που κλήθηκε να αναλάβει η Νένα Μεντή.

Η τηλεοπτική Νίνα εδώ αναλαμβάνει τον ρόλο της Εκάβης. Μια πραγματικά κορυφαία στιγμή της ηθοποιού που έχει χαρίσει αρκετές ανάλογες θεατρικές στιγμές.

Θα τονίσω όμως δυο ακόμα στιγμές:

Στο τέλος του πρώτου μισού, εκεί που η Εκάβη φεύγει από τη Θεσσαλονίκη και βλέπει στη προβλήτα του λιμανιού όλη της την ζωή, να περνάει μπρος από τα μάτια της.

Μια ζωή που τελειώνει και η γιαγιά που λέει στον εγγονό:

''Ναι, αγόρι μου. Όχι μόνο στην προκυμαία αλλά σε ολόκληρο το στερέωμα ούτε ένας άνθρωπος δεν υπάρχει να γείρω το κεφάλι μου στα γόνατα του και να κλάψω..Ούτε ένας''.

Υπέροχη εικόνα.

Επίσης στο τέλος της παράστασης, όταν ο σκηνοθέτης μας φανερώνει ότι ένας από τούς ήρωες του έργου είναι ο ίδιος ο συγγραφέας.

Κάθεται και γράφει όλα αυτά που είδαμε στην παράσταση στην γραφομηχανή, κλείνοντας το μάτι στο θεατή για να καταλάβει ότι είδε, ίσως να είναι και αλήθεια.

Οι χαρακτήρες γύρω του, να τον εκλιπαρούν, να του φωνάζουν να μην γράψει συκοφαντίες ,να αποκρύψει αλήθειες.

Όλα καταλήγουν στο τέλος του ίδιου του Ταχτσή. Όλοι οι ήρωες του έργου με ματωμένα χέρια και αυτός με ματωμένο λαιμό. Ένα σχόλιο του σκηνοθέτη για το τέλος του συγγραφέα.