Προσωπικό Ένα
Περπατάω μόνος. Ο δρόμος είναι άδειος και σκοτεινός. Είναι μέρα ή νύχτα? Δεν μπορώ να καταλάβω. Ο ουρανός μουντός. Ένα γκρίζο χρώμα που σε κάνει να ανησυχείς χωρίς να μπορείς να καταλάβεις γιατί. Τα κτήρια φαίνονται άδεια και τα αυτοκίνητα σε αχρηστία για καιρό. Σιωπή. Λες και όλα έχουν σταματήσει. Γύρω μου έχει παγωνιά αλλά δεν νιώθω κρύο. Κατηφορίζω και αναγνωρίζω το κτήριο μπροστά μου. Είναι το γυμνάσιο που πήγαινα ή μήπως όχι? Η μνήμη μου είναι μπερδεμένη, λες και δεν μπορεί να ξεχωρίσει την αλήθεια. Οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και μένει ένα κενό στην θέσεις τους. Προσπαθώ να θυμηθώ. Την ίδια ώρα μια σκιά εμφανίζεται στην γωνία. Πλησιάζω. Σταματάω. Στέκομαι και παρατηρώ. Κάτι μου είναι γνώριμο σε αυτή την σκιά. Προχωρώ και όσο πηγαίνω πιο κοντά αυτή η σκιά παίρνει σχήμα, χρώμα. Σχηματίζεται το πρόσωπο, τα μαλλιά ξεχωρίζουν και κάτι κρατάει στα χέρια. Έναν φάκελο. Έπειτα η σκιά παίρνει την μορφή αυτής που θυμάμαι να είναι η καθηγήτρια των αγγλικών μου τοτε. Μια συμπαθητική γυνα...